Poëzie
Natuur |
|
Ongezien verschijnt | |
in aangeharkte zwarte aarde | |
verscholen onder groen | |
een ander groen dat groeit als kool | |
en heel frivool zich nestelt | |
en wentelt en als gelijke | |
prominent daar staat te prijken | |
zich lustig lavend aan voedsel en vocht. | |
Maar plots, als ware het een gedrocht | |
een vreemdeling, ongewenste gast; | |
door groene vingers treurig verrast, | |
wordt hij, met opgeruimd geweten | |
meedogenloos | |
bij het afval gesmeten. | |
Zien | |
mag je het. | |
Zien | |
en horen. | |
Maar vasthouden kan niet. | |
Bewaren ook niet. | |
Hardblauwe lucht en witte wolken. | |
Nestelende vogels met hun hoogste lied. | |
Zonovergoten bloesemtapijt in roze en wit. | |
Veel groen. | |
Overal. | |
Steeds meer groen. | |
Morgen is het weer anders. | |
Gespiegeld | |
in de grootse kosmos | |
als wel in een enkele dauwdruppel | |
in Moeder aarde 's ingewanden of | |
in een bries langs het gezicht | |
bevroedt de mens | |
ootmoedig | |
zijn hiërarchische status. | |