Poëzie
| Muziek | |
| Jij | |
| maakte me deelgenoot | |
| van dat grotere, | |
| dat hogere, | |
| dat | |
| bijna ongrijpbare | |
| wat zo schitterend vertolkt wordt | |
| in eeuwenoud notenschrift. | |
| Wat begenadigde meesters | |
| in heel andere tijden | |
| zochten | |
| in hun hart | |
| voelden | |
| in het diepst van hun ziel | |
| en trachtten | |
| weer te geven in hun levenswerken, | |
| dat schonk jij mij. | |
| Het bijna onuitlegbare | |
| vertaalde jij voor mij. | |
| En het sloeg in als een bom. | |
| Opende tot dan toe gesloten deuren | |
| van waarachter herkenning losbrak. | |
| Herkenning | |
| van zoete gelukzaligheid door hoogverheven schoonheid | |
| maar ook | |
| de weeë pijn van allerdiepste smarten. | |
| Losgewoeld | |
| en in vlam gezet, | |
| ten diepste geraakt | |
| zo | |
| laat je me achter... | |
| En ik voel | |
| dankbaarheid | |
| dat dit mocht gebeuren. | |
| Vingers | |
| soms beukend | |
| dan weer strelend | |
| over het wit en zwart | |
| en | |
| bijna dansende | |
| voeten | |
| doelgericht aangestuurd | |
| door hart en hoofd | |
| één | |
| te worden | |
| met het tin en hout | |
| om | |
| vaak eeuwenoud notenschrift | |
| te vertalen in | |
| tedere lichtheid | |
| of verscheurende melancholie | |
| van serene intimiteit | |
| tot hartstochtelijke passie. | |
| Pure Liefde | |
| die de hoogste gewelven | |
| en ons hart ten diepste | |
| raakt. | |
| Hoe ver te gaan? | |
| Waar eindigt genieten? | |
| Hoe diep of hoog of breed | |
| is mijn reikwijdte? | |
| Kan er nog meer bij? | |
| Ik kan er met mijn verstand niet bij! | |
| Vanuit de diepste diepten | |
| vanuit merg en been vandaan | |
| zoekt de muze een weg. | |
| Langs ziel en zaligheid aanzwellend | |
| is er geen houden aan | |
| en zal de stem het gemoed ontluchten | |
| wanneer gezang | |
| de mond verlaat. | |
| Muziek, wat doe je met me | |
| Waar breng je me | |
| Naar heerlijke warme oorden | |
| onbereikbaar voor fiets of boot | |
| met onverwachte uitzichten | |
| diepe onbekende kloven | |
| en dreigende afgronden | |
| of verloren zijwegen | |
| die me doen leven en voelen. | |
| Een grote wijde wereld van vervoering | |
| verstilde stranden | |
| ruige vervaarlijke klippen | |
| rumoerige drukte maar ook | |
| afgelegen bankjes. | |
| Mijn verlangen aangewakkerd | |
| mijn honger gestild | |
| mezelf hervonden | |
| keer ik huiswaarts. | |
| Of was ik daar thuis, | |
| waar ik node afscheid nemen kon | |
| en zo vervuld van terug keer. | |
| Telkens opnieuw. | |
| Muziek, wat doe je met me | |
| Waar breng je me. | |
| Spreekt hier mijn ziel? | |
| Soms | |
| overkomt het me | |
| zomaar | |
| door muziek | |
| die ene | |
| overgevoelige snaar in mij | |
| wordt geraakt | |
| zinderende golven | |
| stromen door elkaar | |
| en ijlen langzaam na. | |
| Ik ben gevoel | |
| ik wordt als van glas | |
| of van water | |
| ik huil | |
| ik leef | |
| ik ben. | |