Poëzie
Kunst in 't Hart |
|
Van stilte tot spreken | |
Nu stilte tot spreken wil overgaan; | |
geen vlucht | |
geen ontkomen aan | |
voor mijn prille schrijverijtjes | |
die nog in de kinderschoenen staan. | |
Want als de lucht van leven trilt | |
ogen zich sluiten en ongewild | |
haar aanwezigheid ontvankelijk maakt | |
mijn ademen heel even staakt | |
het onwezenlijke wezenlijk spreekt | |
en fijnbesnaard mijn ziel bespeelt, | |
zoals muziek mij zacht doet schreien, | |
een beeld spreekt door te zwijgen | |
of verf vervloeit tot stil verhaal | |
en toch mij diep ontroert met klare taal. | |
Als poëzie van het Zijn, van het leven | |
toont zij mijn heden en verleden | |
mijn passie, onmacht, oerkracht | |
alles wat mij tot hier bracht | |
en vraagt me, al was het maar voor even, | |
moedig, haar heiligdom te betreden. | |
Haar lokroep bekoort. | |
Mijn twijfel gesmoord. | |
kom maar zegt zij | |
kom maar | |
ik wacht | |
In woorden worden wil | |
Ontspruit daar plots vanuit het hart | |
of hoofd, of beiden | |
een vage gloed, eerst nog verward | |
wat roept in woorden te onderscheiden, | |
ontrafelen, wat daar klinkt en blinkt | |
in schaduwen, ver en diep | |
doorheen ziel, zintuigen, instinct | |
te onthullen wát daar riep. | |
Wat, alsmaar onopgemerkt, | |
gezien, gehoord, in woorden worden wil | |
daartoe de ontvanger verleidelijk wekt | |
niet langer verborgen en stil | |
maar, zo mogelijk zuiver op de graat | |
uit ziel en zaligheid losgebroken | |
zichzelf herkennen wil in wat daar staat | |
in mensentaal ontloken. | |
Nee, geen slachtoffer, die dit ondergaat | |
dienstbaar aan het gedicht, | |
in de greep van dat wat rondwaart | |
en zoete frustratie aanricht. | |
Wel, als "verslaafde aan het woord" | |
in tergend onopgelost verlangen | |
bevlogen of letterlijk gestoord | |
tot in de voleinding gevangen. | |
Vita Nova | |
Geroezemoes van bezoek | |
schuifelende schoenen en sloffen | |
rammelende kopjes. | |
Een tedere hand | |
op de gerimpelde. | |
Het spreken in woorden | |
is verloren gegaan, | |
maar de blikken, | |
glimlachjes en knikjes vullen | |
op een minstens zo aangename wijze | |
deze stilte. | |
Wat er is | |
heeft geen woorden nodig. | |