Poëzie
Algemeen |
|
soms | |
voel ik me | |
een goede jonge wijn | |
die eerst nog | |
jaren moet liggen. | |
O, nachtelijk duister | |
hoe machtig | |
zijn de banden die knellen. | |
Hoe ongrijpbaar | |
de talloze uitvergrootte hersenschimmen | |
losgewoeld | |
uit een poel vol ontkende angsten | |
zich vastklampend aan mijn | |
veel te wakkere | |
lurven. | |
Onmogelijk | |
grip te krijgen. | |
Als lange gladde zwarte adders | |
zonder einde. | |
Slechts de vergetelheid van de zoete slaap | |
brengt verlossing. | |
Wanneer de frisse dageraad | |
zich verbaasd over | |
de krachteloze overgave aan dat nachtelijk gespuis | |
weet ik me nog niet gevrijwaard van | |
hetgeen er in die volgende donkerte loert. | |
Als de muziek uit de radio | |
nog zo mooi is | |
en een volgend glas wijn | |
nog zo lekker zou zijn. | |
Als de stoel waarin ik me nestelde | |
nog zo comfortabel aanvoelt | |
en dit lome moment, deze rustige nacht | |
niets van mij vraagt, | |
enkel hier te zitten | |
op deze heerlijke plek | |
op dit heerlijke moment | |
de rust gevonden | |
thuis bij mezelf. | |
Vrede. | |
Zonder een spoor van | |
vermoeidheid of slaap | |
zal toch die klok | |
die wijzers | |
mijn rationele denkpatronen wekken | |
die gehoorzaamd worden | |
door iets in mij | |
waardoor ik dit heilige moment | |
met tegenzin doorbreek. | |
Gewoon, | |
omdat het de hoogste tijd is. | |
Och arme, | |
die is toevertrouwd | |
aan de argeloosheid | |
van de vermoeide hulpverlener | |
die zelf in het duister tast | |
en wordt uitgezonden | |
vanuit kille berekening | |
en inspiratieloze bron, | |
doof geworden voor de roep | |
die enkel te horen is | |
in deemoed. | |
Och gelukkige, | |
die is toevertrouwd | |
aan de aandacht | |
en liefdevolle zorg | |
van de vermoeide hulpverlener | |
die in deemoed | |
put uit eigen stromende bron | |
die volhardend inspiratie biedt | |
tot wederzijdse vervulling. | |
Zonder titel | |
maar o zo waardevol | |
jij | |
mens | |
man- vrouw | |
schijnbaar onbeduidend | |
één | |
tussen duizenden - miljoenen. | |
Aan jou de uitdaging | |
de eretitel | |
"Mens" | |
met waardigheid | |
te dragen. | |
Zo | |
is het goed. | |
Zo | |
is het heel goed. | |
Mijn plek | |
waar ik | |
woon | |
ben | |
leef. | |
Zoals dit moment: | |
De klok tikt | |
in het vertrouwde ritme. | |
De zon schijnt. | |
De keukendeur staat open. | |
Geluid van vogels in mei. | |
Veel vogels. | |
Veel vogelgeluid. | |
Verder | |
niets. | |
Gewoon | |
niets | |
dan lege stilte. | |
En het geluid van de wasmachine. | |
Een boerenpummel, ongeschoren | |
grauw en slonzig, niet in zijn hum | |
kon mij in het voorbijgaan toch bekoren | |
door een sensuele vleug van mannenparfum. | |
Ja. | |
Ik ben. | |
Ik ben een sprekend mens. | |
Ik praat. | |
Praat veel. | |
Ik denk. | |
Maak lawaai. | |
Wil gehoord worden. | |
Mij uitdrukken in deze wereld. | |
Want | |
ik wil voélen | |
dat ik lééf! | |
Voluit! | |
Maar, | |
wát voel ik | |
als ik mezelf overschreeuw? | |
Wat denk ik? | |
Wat vind ik? | |
Is er nog ruimte in mijn hoofd, | |
in mijn hart, | |
om te denken, | |
te voelen? | |
Als eindelijk | |
mijn jachtige voeten | |
bezige handen | |
rusten... | |
Eerst dan | |
ontwaren oog en oor | |
het ongeziene, ongehoorde | |
en luistert alles in mij | |
behalve mijn oren... | |
Durf ik deze stilte ruim baan te geven | |
zodat zij tot mij spreken kan? | |
Durf ik | |
mij begeven in | |
eigen onbekende catacomben | |
waar in diepe stilte | |
de Waarheid op mij wacht | |
die mij onontkoombaar | |
aanspreken zal en | |
als een levende werkelijkheid | |
zich zó aan mij voor zal doen | |
dat het mij ontroert? | |
Nadat eindelijk | |
met beide voeten op de grond | |
mijn volle hoofd | |
en drukke mond | |
stilzwijgt. | |
Waar | |
onzichtbaar | |
het wonder ontkiemt | |
stuwende mannelijkheid | |
dragende vrouwelijkheid | |
leven geeft | |
ook daar | |
en even onzichtbaar | |
ontkiemt het wrede | |
dat leven neemt. | |
"De oude Ret" | |
Met de dood op de rug | |
door lijken en kadavers omgeven; | |
een eenling, aan de dolende mensheid ontstegen, | |
biedt zich aan, als lang verborgen brug | |
tussen verleden en heden. | |
Verward, vertwijfeld, maar verwonderd bovenal | |
langs beeld en beest en bed | |
zijn onstuitbare woordenval | |
vol eigen wijsheid en pret, | |
ontwaart de gast een diepe waarheid. | |
Eigen levenswandel op scherp gezet. | |
Wanneer de Nar het geweten bevraagt | |
het gezonde boerenverstand uitdaagt | |
is het niet enkel die dooie rat, | |
die aan ingeburgerde waarheden knaagt. | |
Eerst kom je in opstand en wil je ontkennen | |
dat de werkelijkheid blijkbaar bestaat uit | |
angst, uit leugens en kwaad. | |
Door elke prik in die ballon vol waan | |
doorzie je langzaamaan | |
dat alleen jijzelf | |
aan het roer der verandering kan staan. | |
Dat vooruitgang niet enkel | |
geluk heeft gebracht. | |
Liefde en kennis ten prooi viel aan macht | |
en blinden met brood en spelen | |
luchtkastelen op drijfzand hebben bedacht. | |
Dit alles en nog veel meer | |
ontsproot aan het brein van de heer, | |
deze bewoner van "de oude Ret" | |
waar de tijd is stilgezet | |
elk probleem eerst wordt omgedraaid | |
en het edele haantje waakzaamheid kraait. | |
Waar het wemelt van leven | |
ongerept en onverbloemd | |
de mens zich met de dood verzoent | |
natuur zijn mag zoals hij is | |
in al zijn mystieke geheimenis. | |
De schone kunsten op kast en stoel | |
verraden vakmanschap, verfijnd gevoel. | |
Zo ook de ezel met het volgende portret. | |
Hier schept een schepper met verheven doel. | |
Penseel of hamer, koperplaat | |
is in zijn hand als gouden zaad. | |
Door geschilderde ogen gadegeslagen | |
vult hij in afzondering zijn denken en dagen. | |
Een ieder is welkom | |
mag horen en zien, om | |
ondergedompeld in beeld en verhaal, | |
als reinigend spraakwater van Maas en Waal, | |
huiswaarts te keren, misschien | |
zich voornemend het eigen leven | |
eens drastisch te herzien. | |